یک بانوی ابرکوهی که به شیوه پسماند صفر زندگی می‌کند، گفت: اگر مردم با آموزش و آگاهی از سوی مسئولان، با آسیب‌های بسیار پلاستیک و زباله به محیط‌زیست آشنا شوند، قطعاً خودشان پیشگام و مطالبه‌گر استفاده نکردن از پلاستیک خواهند شد.
این بانوی ابرکوهی از سال ۹۶ به پویش «نه به پلاستیک» پیوسته و گام اول خود را با حذف پلاستیک و ظروف یک‌بارمصرف از زندگی برداشته به طوری که هر مرتبه به فروشگاهی برای خرید می‌رفت، یک کیسه پارچه‌ای به همراه داشت؛ او حتی از دستمال‌های سلولوزی(دستمال کاغذی) هم استفاده نمی‌کند و می‌گوید: «برگزیدن این سبک زندگی، موجب صرفه‌جویی بیشتر هم شده است.»
«صدیقه گلستانی» که از سال ۹۷ شیوه جدیدی از زندگی را جهت حمایت از محیط‌زیست برگزیده است، در گفت‌وگو با ایسنا اظهار می‌کند: پسماند صفری شدن، یک سبک زندگی پایدار است و ما را به شیوه زندگی گذشتگان، مخصوصاً روستایان بازمی‌گرداند که تقریباً هیچ پسماندی نداشته و به دور از اسراف زندگی می‌کردند.
وی آموزش و افزایش آگاهی را یکی از راهکارهای کاهش سختی و ناملایمات اندک این نوع سبک زندگی عنوان و اضافه می کند: بسیاری از افراد می‌خواهند این نوع سبک زندگی را انتخاب کنند اما با شنیدن این جمله که «مگر یک نفر چه قدمی می‌تواند در این باره بردارد؟» ناامید می‌شوند در حالی‌که هر شخص باید به سهم خود حافظ محیط‌زیست باشد و با یک باور عمیق در این زمینه اقدام کند.
گلستانی با بیان این که زمین در معرض آسیب‌های بسیار جدی است، ابراز می کند: به طور میانگین هر انسانی روزانه دو کیلوگرم زباله تولید می‌کند و متأسفانه نمی‌داند که این حجم از دور ریز تا چه حد می‌تواند برای زمین آسیب‌های مخرب و غیر قابل جبرانی داشته باشد.
این استاد دانشگاه با بیان این که «نه به کیسه پلاستیکی و یک‌بارمصرف‌ها»، یک جنبش و چالش زودگذر است و بخش کوچکی از سبک زندگی پسماند صفر محسوب می‌شود، تصریح می‌کند: این سبک زندگی، یک شیوه ساده زیستی «مینیمالیسم» است و بیشتر توجه به اسراف نکردن و مصرف‌گرا نبودن دارد که در آموزه‌های دینی و اخلاقی نیز بسیار موردپسند، خاص و زیبا است.
وی بزرگ‌ترین معضل تولید زباله را شیرابه‌های ناشی از آن عنوان می‌کند و ادامه می‌دهد: استفاده از پوست برخی میوه‌ها برای ترشی و مربا، استفاده از تفاله چای و قهوه برای گلدان و باغچه، تغذیه دام‌ها و طیور با باقیمانده غذاها، درست کردن کمپوست و همچنین خشک کردن زباله‌ها، ضمن کاهش حجم انبوه زباله موجب می‌شود که دیگر هیچ‌گونه شیرابه‌ای از زباله‌ها تولید نشود.
این کارشناس حقوق عنوان می کند: اسراف نکردن و حفظ زمین که همه‌ی بخشندگی آن به خود انسان‌ها بازمی‌گردد و امانت خدایی است، به نوعی حرمت گذاشتن به زمین محسوب می‌شود و همان‌طور که من توانستم بر روی اطرافیانم تأثیر بگذارم و به آنان آموزش دهم، هر فرد می‌تواند مبلّغی برای این نوع سبک زندگی باشد.
وی آغاز پویش «نه به پلاستیک» را از جمعیت یاوران زمین ذکر می‌کند و یادآور می‌شود: این جمعیت در نظر داشت ابرکوه را به عنوان اولین شهر بدون پلاستیک در کشور معرفی کند لذا از سال ۹۶ اقداماتی در این زمینه شکل گرفت اما با آمدن کرونا این برنامه‌ها نیز کمرنگ شد.
گلستانی ادامه می دهد: همایش نذر طبیعت در ابرکوه که طی آن مادری به نیت فرزند مرحومش کیسه‌های پارچه‌ای را جهت حذف کیسه‌های پلاستیکی در بین دوستداران طبیعت توزیع کرد، از جمله فعالیتهای انجام شده در راستای سبک زندگی پسماند صفر بود.
وی با تأکید بر این که مباحث محیط‌زیستی ارتباط مستقیم با سلامت جسمی و روانی مردم دارد، می‌گوید: انتظار می‌رود فرمانداری، شهرداری و سایر دستگاه‌های اجرایی دوستداران محیط‌زیست را همراهی کنند؛ شهرداری با قرار دادن جایگاه‌های متعدد در بوستان‌ها و پارک‌ها برای ریختن ته سیگار می‌تواند از نابودی پوشش گیاهی و مختل کردن رشد آن‌ها جلوگیری کند و با قرار دادن کانکس‌های پسماند، تفکیک زباله را ترویج کند.
گلستانی همچنین با تأکید مجدد بر آموزش توسط نهادهای زیربط مانند مراکز بهداشتی، اصناف، رستوران‌ها و دیگر بخش‌ها متذکر می‌شود: باید همایش‌ها و جشنواره‌های عمومی برای مدیریت پسماند برگزار، برای زباله‌های بیمارستانی دستگاه زباله‌سوز تهیه و از کاشت گونه‌های مزاحم درختان خودداری شود.
