گفت‌وگو با عنایت بخشی، پیشکسوت بازیگری
بازیگر فیلم‌های ماندگاری مثل ستارخان، آقای هالو، سگ کشی، روز واقعه، مسافر ری، سردار جنگل و دلشدگان باشی، در سریال‌های به‌یادماندنی مانند تبریز در مه، امام علی(ع)، ولایت عشق، پهلوانان نمی‌میرند و پلیس جوان نقش‌آفرینی کرده باشی، در تئاترهای جاودانه‌ای هم بازی کرده باشی؛ نتیجه می‌شود عنایت بخشی پیشکسوت بازیگری.
با او درباره تغییرات زمانه گفت‌وگو کردیم. او ضمن صحبت از تغییرات روزگار، از تغییرات در فضای سینما هم گله می‌کند. مشروح این گفت‌وگو را بخوانید.
شما که یکی از پیشکسوتان عرصه بازیگری هستید و مویی سپید کرده‌اید، تغییرات زمانه را چطور می‌بینید؟ از این‌که جوان‌ها مدام سر در گوشی دارند، چه احساسی دارید؟
این مسائل را نمی‌توان با چند جمله پاسخ داد. باید مفصل راجع به آن صحبت کرد. به طور مجمل باید بگویم اینها جبر زمانه است. زمان با خودش نیازهایی می‌آورد و نمی‌شود از آن فرار کرد. مسلما جذابیتی که اینترنت دارد، شاید من برای فرزندم نداشته باشم. این است که از من فاصله می‌گیرد. اینها را باید به صورت کارشناسی بررسی کرد. باید دید چکار می‌توان کرد بچه‌ها را به کانون خانواده برگرداند.
یعنی کانون خانواده‌ها سردتر شده است؟
خانواده‌ها در همه جای دنیا پاشیده شده است. خانواده به معنایی که در گذشته وجود داشت، حالا وجود ندارد. هرکس دنبال مشکلات فردی خودش است. آن شکلی که در قدیم آدم‌ها زیر کرسی دور هم می‌نشستند، از تجربیاتشان حرف می‌زدند و خیلی چیزها می‌آموختند، دیگر نیست. پسر می‌گوید چهار ماه است پدرم را ندیدم. می‌پرسم پدرت مگر کشور دیگری است؟ می‌گوید نه در همین شهر خودم است، اما وقت نمی‌کنم. می‌گویم چرا؟ می‌گوید وقت ندارم، ترافیک است، انواع دلایل را برمی‌شمرد که بنا به این دلایل نمی‌تواند پدر و مادرش را ببیند.
فرزندانتان چند وقت یک بار به شما سر می‌زنند؟
من که خوشبخانه بچه‌هایم دورم هستند و هنوز از پیشم نرفته‌اند.
اهل ورزش هم هستید؟
هستم. یک زمانی زیاد ورزش باستانی می‌رفتم.
ورزش باستانی هم گویا در گذر روزگار مورد بی‌مهری قرار گرفته است.
ورزش باستانی هنوز هم مشتری دارد، اما افراد خاصی مشتری آن هستند. جوان‌ها هنوز هم به زورخانه می‌آیند، منتها در بعضی محله‌های تهران بیشتر است؛ بیشتر در جنوب تهران. در شهرهای دیگر هم بیشتر محله‌های سنتی دنبال این ورزش هستند، اما محله‌هایی که پیشرو هستند بیشتر دنبال ورزش‌هایی مثل اسکی و والیبال و فوتبال هستند.
شما به عنوان یکی از بازیگران شاخص موقع لباس خریدن برایتان چقدر مهم است که آن لباس مارک‌دار باشد؟
من خیلی لباس نمی‌خرم.
چون این موضوع برای جوان‌ترها خیلی مهم شده است.
جوانان حق دارند به دنبال برخی مسائل باشند. مثلا کتی که می‌پوشند مال کدام کشور باشد یا چه مارکی داشته باشد.
در تلویزیون هنوز هم گهگاهی شاهد نقش‌آفرینی شما هستیم، اما چند وقت است در سینما کمرنگ شده‌اید.
چون سینما کمرنگ شده و حال و هوای دیگری پیدا کرده است. اصولا بازیگرانی را که در گذشته فعالیت می‌کردند، کمتر نمی‌بینید؟ فرامرز قریبیان کجاست؟ داریوش ارجمند کجاست؟ جمشید هاشم‌پور کجاست؟ کجا هستند این بازیگران؟ اینها که هنوز از کار نیفتاده‌اند، هنوز سرحال هستند و الحمدلله می‌توانند خیلی از نقش‌ها را بازی کنند. باید راجع به اینها صحبت شود، کاریابی شود، راهکار داده شود. گلایه کردن فایده‌ای ندارد. در همه جای دنیا شما می‌بینید از بازیگران پیشکسوت در سینما استفاده می‌کنند. مثلا آنتونی کویین تازه در 70 سالگی نقش‌های مهم را بازی می‌کند. اینجوری نیست که همه نقش‌ها برای جوانان 20ـ 25 ساله باشد. به هرحال سینمای ما این‌طور شده است.
