سال گذشته بود که چندین نوجوان و جوان ورزشکار یزدی و عضو تیم‌های مختلف ملی از کم‌توجهی‌ها و نبود امکانات و تجهیزات لازم برای تمرین گله‌گذاری کردند؛ ظاهرا قرار نیست قصه تلخ کم توجهی به ورزشکاران پایانی داشته باشد.
درج دلنوشته‌های این ورزشکاران که همه آنها زیر ۲۰ سال دارند بازتاب های مثبتی در استان داشت، از طرفی تلنگری به مسوولان ورزشی و اجرایی استان بود.
برخی از آن ورزشکاران گفتند برای تمرین باید با هزینه شخصی به تهران مراجعه کنند و برخی هم اعلام کردند حتی برای شرکت در مسابقات کشوری و ملی نیز باید با هزینه شخصی عازم محل رقابتها شوند؛ بعضی از آنها هم از اینکه پس از کسب عناوین قهرمانی، در حسرت یک “خسته نباشید” از سوی مسوولان اجرایی و ورزشی مانده اند و یا به استقبال آنها نیامده‌اند دل پر گله‌ای داشتند.
ریحانه ۱۳ ساله؛ غریبی یک ورزشکار شهرستانی
۲۸ اسفندماه سال گذشته بود که تلفن زنگ خورد و آن سوی خط، پدر یک دختر نوجوان ۱۳ ساله میبدی بود که توانسته بود در رقابت های آسیایی کاراته، سبک بودو کیوکوشین WKFB که اسفندماه پارسال در اهواز برگزار شد به ۲ مدال برنز دست پیدا کند.
این پدر دلسوز، دل پر خونی داشت و گله اش همان گله های تکراری دیگر قهرمانان یزدی در سال گذشته بود.
“ریحانه سادات آقایی” ۱۳ ساله، دانش آموز کلاس هفتم مدرسه امام حسین(ع) میبد یزد و دارنده ۲ مدال برنز در کاتا و کمیته از نخستین دوره رقابت های کاراته، سبک بودو کیوکوشین WKFB در اهواز .
بیش از چهار هزار نفر از ۱۲ کشور در این رقابتها حاضر شده بودند که ریحانه توانسته بود در ۲ بخش کاتا و کمیته، مدال های برنز را کسب کند و آنچه قابل توجه بود اینکه وی به صورت آزاد در این رقابتها شرکت کرده بود.
وی عضو باشگاه رزمی شارستان میبد است و توانسته بود با کمک مربی خود در این رقابتها خوش بدرخشد.
پدر او که خود نیز قهرمان سبک کیوکوشین است و سالها در رقابتهای استانی و کشوری حضور داشته سخن را آغاز کرد؛ مادر ریحانه نیز قبلا در همین رشته رزمی فعالیت داشته است؛ ۲ برادر وی نیز در همین سبک کیوکوشین کار می کنند و در حقیقت ریحانه خانم در یک خانواده کاملا ورزشی و رزمی‌کار، رشد کرده‌است.
پدر ریحانه گفت: تمام هزینه های رفت و برگشت و اقامت در اهواز را خودمان پرداخت کردیم و هیچ نهاد یا فردی یا حامی مالی از ما حمایت نکرد.
وی که روزگاری خودش به صورت حرفه ای در این رشته، فعالیت می کرده و اکنون نیز سرگرم آن است از اینکه حتی مسوولان برای خیر مقدم و خسته نباشید به استقبال دخترش نیامدند و حتی تماسی نگرفتند گله داشت؛ حتی بنر خیرمقدم و تبریک را باشگاه برای ریحانه تهیه و نصب کرد.
اما ریحانه ۱۳ ساله و بسیار خجالتی ما اینگونه سخن آغاز کرد: ورزش را از سال ۹۵ که هنوز ۶ سالم بود آغاز کردم؛ علاقه زیادی به رشته کاراته داشتم و چون پدرم هم در این رشته فعال بود علاقه ام به آن ۲ چندان شد.
وی که دانش آموز برتر مدرسه است و به لحاظ تحصیلی نیز در جایگاه خوبی قرار دارد افزود: دوست دارم پله های ترقی را با کمک خانواده ام، یک به یک طی کنم و در بالاترین سطح کاراته جهان قرار بگیرم.
وی ادامه داد: من هر چه دارم و توانستم در کاراته بدرخشم و رتبه سوم آسیا را کسب کنم فقط و فقط مدیون لطف خدا و خانواده ام و همچنین مربی و باشگاهم هستم و کس دیگری مرا در این عرصه یاری نکرد.
ریحانه ادامه داد: در مسابقات بین المللی سبک “کیوکوشین یونیون” در تهران در سال ۱۴۰۲ مقام سوم را به دست آوردم و مجموعا پنج رتبه آسیایی، بین‌المللی و کشوری و سه رتبه استانی دارم .
وی با همان لحن خجالتی خود گفت: وقتی از رقابت های آسیایی برگشتم هیچکس در یزد و میبد به استقبال من نیامد و تبریک نگفت!
مسابقات آسیایی ۲۰۲۴ سبک بودو کیوکوشین WKFB کاراته اهواز در ۲ بخش بانوان و آقایان از ۱۲ کشور در استایل کاتا، کمیته و هنرهای فردی برگزار شد؛ در این رقابتها شرکت کننده هایی از ایران، ترکیه، چین، افغانستان، عراق، روسیه، سریلانکا، هندوستان، تاجیکستان، پاکستان، کردستان، سودان و زامبیا حضور داشتند.
دریغ از یک خسته نباشید
“طاهره رمضانی”، مربی کاراته سبک کیوکوشین، دفاع شخصی و کیک بوکسینگ و مربی ریحانه با ۴۶ سال سن؛ از سال ۱۳۸۰ یادگیری و آموزش کاراته را شروع کرده و دارای بیش از ۶۰ حکم از رقابتهای کشوری و بین المللی و استانی است و از سال ۹۰ رسما به جرگه مربیان درآمده است و اکنون دارای مربی گری درجه یک کاراته و ممتاز دفاع شخصی است.
وی که مربی باشگاه شارستان میبد هست، گفت: طی این سالها بالای ۲ هزار شاگرد داشته و اکنون ۲۰۰ نفر به صورت ثابت زیر نظر وی تمرین می کنند؛ از رده سنی ۵ سال تا ۶۰ سال.
وی که در شهر یزد هم در باشگاه سپاه فعالیت می کند از استعداد خوب ریحانه می گوید و اینکه در صورت توجه، می تواند اینده روشنی داشته باشد.
خانم رمضانی هم از مسوولان گله کرد که آن گونه که شایسته هست به قهرمانان شهرستان خود ارج نمی نهند و به آنها توجه کافی ندارند.
این مربی زحمتش کش ادامه داد: تمام هزینه های رفت و برگشت به رقابتها را خود شاگردانم تامین می کنند به گونه ای که پارسال برای مسابقات دفاع شخصی در مشهد از هر یک از آنها مبلغی برای هزینه های رفت و برگشت و اقامت دریافت کردیم و در این زمینه هیچکس کمکی به ما نکرد و در ادامه، هزینه های حضور در مسابقات لیگ کاراته را هم خود بچه ها پرداخت کردند.
وی از ندادن مجوز سالن برای فعالیت در این رشته ورزشی در شهرستان ابراز ناخرسندی کرد و گفت: طی ۶ سال گذشته موفق به اخذ مجوز نشده‌ام.
خانم رمضانی افزود: متاسفانه هیچ شرکت یا واحد تولیدی از ما حمایت نمی کند و نهادهای ورزشی هم از نداشتن بودجه می نالند.
آیا قصه تلخ کم‌توجهی به قهرمانان ورزشکار، امسال هم تکرار می‌شود؟
ظاهرا قصه تلخ و تکراری کم‌توجهی به ورزشکاران برتر در سطح ملی و بین المللی، تمامی ندارد و به قول یکی از همین ورزشکاران یزدی عضو تیم ملی “ورزشکاران دیگر استانها آنچنان تمرین می کنند و از سوی مسوولان ورزشی و اجرایی شهر خود حمایت می شوند که جایی برای گمنامان و آنهایی که از امکانات کافی برخوردار نیستند باقی نمی‌گذارند”.
سال گذشته با بیش از ۱۰ ورزشکار یزدی تیم ملی در رشته های مختلف گفت و گو کردیم که اغلب آنها نوجوانان و بیشتر دختران عضو تیم های ملی بودند؛ آنها از برخی کم‌توجهی‌ها، نبود امکانات و تجهیزات لازم برای تمرین و نداشتن زمین یا سالن مناسب و اختصاصی گله داشتندهمه آنهایی که توانستند در تیم های ملی بدرخشند افراد مستعدی بودند که علاوه بر تلاش فردی خودشان از حمایت مسوولان و حامیان مالی برخودار بودند اما در یزد هنوز این موضوع جا نیفتاده است.
یزد از جمله استانهایی است که از نعمت صنایع و معادن متمول و شرکت های بزرگ تولیدی برخوردار است اما بسیاری از آنها حاضر به سرمایه گذاری در حوزه ورزش نیستند و اگر هم یک واحد صنعتی از یک تیم حمایت کرده در حدی نبوده که بتواند انتظارها را برآورده کند هر چند نباید از یکی دو شرکت خوب یزدی غافل بود که فعلا تیم های ورزشی آنها در لیگ های مختلف کشور حضور دارند.
استان یزد در حوزه ورزش، استعداد دارد فقط حمایت ها کمرنگ است، امکانات لازم نیست، تجهیزات مورد نیاز برای درخشش ورزشکاران وجود ندارد و یک دختر و پسر نوجوان و جوانی که حتی عضو تیم ملی و رکوردار رشته خود هستند برای تمرین باید با هزینه شخصی به تهران مراجعه کنند و این تلخ است.
و دردناک‌تر آنکه وقتی همین ورزشکار با حداقل امکانات، رکورد زنی می کند و به استان باز می گردد مسوولان شهر و استان، آنطور که شایسته است از آنها تجلیل نمی کنند و حتی از نوشتن یک بنر هم دریغ می کنند./ایرنا
