نشست علمی با موضوع «الگوهای معرفت شناختی خداباوری و خداناباوری» با حضور دکتر رضا اکبری استاد گروه فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه امام صادق علیه السلام برگزار گردید.
به گزارش پایگاه خبری بام میبد؛ به همت انجمن علمی گروه فلسفه دانشگاه میبد، نشست علمی با موضوع «الگوهای معرفت شناختی خداباوری و خداناباوری» روز چهارشنبه ۱۷ آبان ماه ۱۴۰۲ با حضور دکتر رضا اکبری استاد گروه فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه امام صادق علیه السلام برگزار گردید.
دکتر اکبری درابتدا درخصوص الگوهای معرفت شناختی خداباوران، دو دسته کلی را برای الگوهای خداباوری مطرح کرد: دسته اول خداباورانی که بر ضرورت اقامه استدلال تأکید می کنند. این دسته خود شامل دو گروه می شوند: گروهی که به استدلال های معرفتی استناد می کنند و به الگوی قرینه گرایی معروف اند و گروهی که بر استدلال های عملی تأکید دارند و در رأس آنها «ویلیام جیمز» و ریاضیدان معروف «پاسکال» قرار دارد.
در الگوهای قرینه گرایی نیز برخی بر براهینی مانند برهان وجوب و امکان یا برهان صدیقین تأکید دارند و برخی الگوی احتمالاتی یا همان استدلال های تجمیع معرفتی را قبول دارند. «سوئین برن» از جمله خداباورانی است که استدلال تجمیعی را پذیرفته است.
دسته دوم خداباوران بر عدم ضرورت استدلال در باور به خدا تأکید دارند که این دسته نیز به چند گروه قابل تقسیم اند: گروهی نظیر «کی یرکگارد» معتقدند اقامه استدلال، به خداباوری ضربه می زند. گروه دیگر مانند «پلنتینگا» به خوب بودن استدلال در عین عدم ضرورت استدلال قائل اند و برخی فیلسوفان اسلامی که بر فطرت تأکید دارند. گروه سوم چون «ویتکنشتاین» نیز قائل به بی ارتباطی استدلال با خداوباروی اند.
در ادامه دکتر اکبری، به توضیح الگوهای معرفت شناختی در خصوص خداناباوری پرداخت و گفت: برخی معتقدند خداناباوری نیازمند استدلال است و این استدلال را استدلال معرفتی می دانند؛ دسته دوم کسانی اند که در عین نیاز به استدلال بر خداناباوری، بر استدلال های عملی تأکید دارند.
وی در پایان افزود: نباید دین داری را تنها به یک بعد تنزل داد و به رفتارهای عملی دین داران نیز باید حساسیت داشت. هم چنین خداباوران باید در حوزه های جدید علمی مانند ژنتیک، فیزیک و علوم شناختی وارد شوند تا بتوانند با خداناباوران به گفتگو بپردازند.
روابط عمومی دانشگاه میبد
