پایگاه خبری بام میبد

یزد- ایرنا : جمعه شب گذر زیلوبافان میبد در محله بشنیغان شاهد حضور مردمی بود که مدتی پیش دغدغه تایید هنر زیلوبافی را در شورای جهانی صنایع دستی داشتند و با تلاش خود سعی در انجام اقداماتی در راستای ثبت جهانی داشتند.
حالا که این موضوع رقم خورد ، با گردهمایی خود و بر پا کردن جشنی با شکوه این رویداد تاریخی را به هم تبریک گفته ، میثاق بستند تا با تلاش بیشتر ادامه دهنده راه پدران و مادران خود در توجه و عنایت به زیلوبافی در هر کسوت و مقامی باشند.
پدران و مادرانی که روزی فرزندان خود را وادار می کردند در کنار درس خواندن ، پنجه زنی را از آنها یاد بگیرند و کمک کارشان باشند.
حال فرزندان آنها که با همت خود در کنار پنجه زنی زیلو ، به تحصیل علم نیز مشغول بودند ، آمده بودند تا بگویند سخت کوشی پدران و مادران رقم زننده پیشرفت آنها بود.
سخت کوشی که نقش اندازی بر تار و پود دستگاه زیلو نتیجه آن بود و به زندگی آنها نیز در خدمت به خلق نقش داد.
دکتر محمد علی کریم زاده میبدی متخصص به نام زنان و زایمان یزد، فزرند مرحوم رضا که در میان مردم و زیلوبافان منطقه به دایی رضا معروف بود با حضور در این مراسم ، از زیلو بافی سخنان ها گفت.
به گفته وی هنرمندان زیلوباف از هنگام اذان صبح ، کارشان را شروع می کردند و کارهایی چون حلاجی ، نخ ریزی ، رنگ ریزی را در کنار هم انجام می دادند.
وی افزود : پدران و مادران ما میراثی را به جای گذاشتند که نتیجه سخت کوشی و تلاش آنها بود و ما باید تواضع ، فروتنی سلامت نفس ، قناعت و مناعت نفس که پدران و مادران ما در لای به لای نخ ها بافتند را پیشه خود کنیم و مهربانی که آنها نسبت به همدیگر داشتند را به یاد داشته باشیم.
به گفته دیگر سخنران این مراسم سید عبدالعظیم پویا پژوهشگر میبدی باید به روز کردن صنعت زیلو که ریشه تاریخی دارد ، تلاش و کوشش کرد.
وی به خوشه زیلو برای زیلوبافی که اخیرا با همکاری شرکت شهرک های صنعتی استان یزد ، جهاد دانشگاهی و فرمانداری تعریف شد، اشاره کرد و توضیحاتی را نیز در خصوص راه اندازی موزه زیلو در میبد طی هشت سال گذشته داد.
محله بشنیغان میبد مهد زیلو است ، فرشینه ای که تار و پود آن ریشه در خانه های این محله دارد ، روزگاری نقش و نگار زیلو با پنجه زدن صاحبان خانه های این محله آفریده می شد ، در و دیوار خانه های این محله برای هر بیننده ای سخن از زیلو بافی داشت .
در خانه های بشنیغان میبد به روی افرادی که از محلات دیگر می آمدند تا زیلوبافی را بیاموزند باز بود، هرخانه ای حریمی داشت و حریم خانه زیلو بافان ، حیا و نجابت زنان آن خانه ها بود که هم پای فرزندان و شوهران هم خانه داری می کردند و هم چرخ ماسوره ورکنی را در کنار چخکون که ابزار کارشان بود به حرکت در می آورند و ماسوره برای استفاده در زیلو بافی می پیچیدند .
زیلوبافی در میبد سابقه‌ای دیرینه دارد، برخی سابقه آن را به قرن هشتم هـ . ق و دوره مظفریان نسبت می‌دهند.
قدیمی‌ترین و در عین حال نفیس‌ترین زیلوهای میبد، به قرن 12 هـ .ق تعلق دارد و بر روی آن بیست و چهار سجاده طراحی شده است.